منظومه شمسی

روی درپوش موتور آن نیز یک تصویر ماهواره‌ای از منطقه خاورمیانه نقش بسته است که 100 ساعت برای پرداخت نهایی آن زمان صرف شده است.

شاید تا چند صد میلیون سال، خطر خاصی خانه‌ی سبز ما و منظومه‌ای که در آن هستیم را تهدید نکند، اما بالاخره منظومه‌ی ما از بین خواهد رفت. نه ما نامیرا هستیم، نه سیاره و نه منظومه‌ی شمسی‌مان

سال 2020 یک سال بسیار عجیب، مهم و چالش برانگیز برای دنیای علم بود. در حوزه علوم فضایی اتفاقات و دستاورد‌های بسیار بزرگی رخ داد. از انفجار اسپیس ایکس و تخریب تلسکوپ غول‌آسای آرسیبو، تا ارسال نمونه‌ی خاک سیارک ریگو به زمین و بسیاری رخداد‌های دیگر که حتی این مورادی که ذکر شد را به حاشیه راند

چنین به نظر می‌رسد که سیارک مادر تقریبا در ابعاد و اندازه سِرِس (Ceres) باشد؛ سیاره کوتوله‌ای که به گفته محققان، بزرگترین جِرم در کمربند سیارکی به شمار می‌رود. پژوهشگران همچنین دریافته‌اند که این جرم، در حضور آب و نیز کم و بیش تحت فشار، شکل گرفته است.

مشتری و زحل در پدیده‌ای که آخرین بار حدود 800 سال قبل رخ‌داده بود و با فاصله ظاهری بسیار نزدیک از یکدیگر در آسمان شب گذشته قرار گرفتند.

این سیاره احتمالی هنوز به طور مستقیم مشاهده نشده و محققان با مطالعه حرکت اجرام پراکنده در نقاط دور منظومه شمسی، و شبیه‌سازی کامپیوتری، به این نتیجه رسیده‌اند که باید چنین سیاره‌ای وجود داشته باشد.

روی درپوش موتور آن نیز یک تصویر ماهواره‌ای از منطقه خاورمیانه نقش بسته است که 100 ساعت برای پرداخت نهایی آن زمان صرف شده است.

بستن در محفظه فرآیندی حساس بود که طی دو روز انجام شد. با توجه به فاصله دور کاوشگر از زمین ارسال پیام‌های آن به زمین یا برعکس بیش از 18 دقیقه طول می‌کشد.

محققان دریافته‌اند که بسیاری از این‌ها، یعنی خورشید و سایر سیارات منظومه شمسی، چیدمان درستی داشته‌اند و از این رو هر تمدن بیگانه‌ای اصولا قادر است دید رصدی خوبی به زمین ما داشته باشد.

با مطالعه دقیق این سیارک می‌توان به سوال‌هایی درباره اینکه آیا استخراج این فلزات در هنگام اکتشاف در اعماق فضا و سفر امکان پذیر است پاسخ داد. گرچه فلزات نادر بیشترین توجه را به خود جلب می‌کنند، اما آب مهمترین منبع در سیارک بنو است.